دسته‌بندی نشده

من در کران دریا

بر ساحلی نشسته

اندیشه ام که این موج

با رقص دل فریبش

امید بر چه بسته ؟

آواز او چه گوید ؟

این دست خیس دریا

در ماسه های ساحل

دست که را بجوید ؟

فریادی از غریقی

ناگه مرا برآشفت

که ای بر کران نشسته

این موج نرم و زیبا

چشم طمع به جان

بنشسته ای ببسته

لب بخندد ، دیده حاشا می کند

دل پذیرد ، عقل دعوا می کند

ذره ای آسایش ار در اندرونیمان بُوَد

از دری نو ، فتنه ای دیگر مهیا می کند

درد او را چونکه در اندیشه درمان شوم

شعله از دل می جهد در سینه غوغا می کند

اندر این جنگ و نزاع بی ثمر

باز هم لب های من حل معما می کند

خنده تلخی زند بر هر دوشان

کار هر دو اینچنین ، بیچاره ، یکجا میکند

از خوردن می هیچ دلم سیر نشد

تلخی رطب بر جگرم تیر نشد

بس خمره تهی نمودم ، افسوس که هیچ

آن شربت خوش گوار شب گیر نشد